Η ΛΥΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΙΣΘΟΙ ΒΛΑΚΑ

Η λύση ΔΕΝ είναι οι μισθοί, βλάκα!

Share

Απλά για να καταλάβουμε όλοι πόσο μεγάλη βλακεία είναι αυτό που μας λένε: κόψτε τους μισθούς σας για να γίνετε ανταγωνιστικοί και να βγείτε από την κρίση.Η Ελλάδα δε θα γίνει ποτέ ανταγωνιστική κόβοντας τους μισθούς του ιδιωτικού τομέα, σφαγιάζοντας τα επιδόματα αδείας και τα δώρα Πάσχα και Χριστουγέννων, κι αφήνοντας τα Ελληνόπουλα να δουλεύουν με βασικό μισθό τα 150 ευρώ (όπως ονειρεύεται η τρόικα).

Όχι, όχι μόνο γιατί οι εργαζόμενοι των 150 ευρώ το μήνα , την ώρα που η τιμή της βενζίνης θα έχει φτάσει τα 2 ευρώ, θα ψοφάνε της πείνας και δε θα έχουν δύναμη ούτε να σηκώσουν το χέρι τους και να δουλέψουν. Αλλά γιατί, πολύ απλά,

Η ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΜΙΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ.

Είναι θέμα παραγωγικότητας.

Όχι μόνο της εργασίας, αλλά όλων των συντελεστών της παραγωγής -του κεφαλαίου και των φυσικών πόρων, επίσης- σε συνδυασμό με τις συνθήκες (γραφειοκρατία, διαφθορά κ.λπ.) που δημιουργεί μια οικονομία για την αξιοποίηση των συντελεστών αυτών. Σε ό,τι αφορά το εργατικό κόστος, πάντως, δεν είναι θέμα του τι δίνεις στον εργαζόμενο (σε μισθό), αλλά του τι παίρνεις από αυτόν (σε αποτέλεσμα εργασίας). Αλλιώς, πολύ απλά, θα δίναμε σε όλο τον κόσμο τον ίδιο –κομμουνιστικό- μισθό και θα λύναμε το πρόβλημα.

Διότι, τι λέει το περίφημο μοντέλο ανάπτυξης της Βραζιλίας που –τόσο ανεύθυνα- επικαλούνται ορισμένοι, ως παράδειγμα προς μίμηση; Λέει: δώστε 150 ευρώ στον εργαζόμενο και τότε θα έρθει η τάδε ξένη πολυεθνική, θα παίρνει στη δούλεψή της 6-7 Ελληνόπουλα στο χιλιάρικο και θα έχετε ανάπτυξη. Και θα πανηγυρίζουν οι φωστήρες για την ανάπτυξη αυτή του 5%, την ώρα που ο ελληνικός λαός θα πεθαίνει της πείνας.

Ακόμη και τότε, όμως, μην είστε τόσο σίγουροι ότι θα έρθει έστω κι αυτή η –πληρωμένη με το αίμα του Ελληνα πολίτη- ανάπτυξη… Διότι, για σκεφτείτε το λιγάκι: Τι πάμε να κάνουμε με τους μισθούς της πείνας; Ποιους πάμε να ανταγωνιστούμε; Πάμε να μειώσουμε το εργατικό μας κόστος κάτω από τα όσα παίρνει ο Κινέζος και ο Ινδός; Θα το καταφέρουμε ποτέ αυτό; Είναι δυνατόν; Ή θα καθόμαστε, σα το Χότζα, να κλαίμε πάνω από το μουλάρι, που μόλις το είχε «εκπαιδεύσει» να μην τρώει, πήγε και ψόφησε το αναθεματισμένο;

Και η Βουλγαρία το έχει κάνει. Εχει ισοπεδώσει τους μισθούς, δήθεν για να γίνει ανταγωνιστική. Επειδή της το υπέδειξαν/επέβαλλαν οι ξένοι φωστήρες, δηλαδή. Είδατε εσείς καμιά ξένη επένδυση της προκοπής να πηγαίνει Βουλγαρία; Θα σας απαντήσω εγώ, για να μην το ψάχνετε. Όχι.

Γιατί πολύ απλά, η λύση ΔΕΝ είναι οι μισθοί, βλάκα.

Η λύση είναι να δεις τι μπορείς να κάνεις καλύτερα από τους άλλους. Όχι αναγκαστικά φτηνότερα. Το γαλλικό κρασί προφανώς και δεν είναι το φθηνότερο στον κόσμο. Εχει καταφέρει να πείσει, όμως, ότι αξίζει να ξοδέψεις κάτι παραπάνω για να πιεις κρασί τέτοιας ποιότητας. Από την άλλη, το ελληνικό ελαιόλαδο ΕΙΝΑΙ το καλύτερο στον κόσμο. Κι όλο που καταφέραμε να κάνουμε είναι να το πουλάμε χύμα –και σε τιμές εξευτελιστικές- στην Ιταλία, να το εμφιαλώνουν σε όμορφα μπουκάλια οι Ιταλοί και να το πουλάνε –πανάκριβα- σε όλο τον κόσμο.

Γιατί πολύ απλά, η λύση ΔΕΝ είναι οι μισθοί, βλάκα

ΠΗΓΗ: Η λύση ΔΕΝ είναι οι μισθοί, βλάκα! http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/03/blog-post_6971.html#ixzz1qiwceHv4

ΓΡΙΕΣ ΠΟΥΤΑΝΕΣ ΣΤΟ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ

Του Κώστα Βαξεβάνη --

Ο θυμός που υποκλίνεται στον φόβο, το αυτομαστίγωμα και μερικές οικείες πολιτικές πρακτικές.

Σε ένα από τα γνωστά ανέκδοτα της εποχής του Ψυχρού Πολέμου ο ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης Λεονίντ Μπρέζνιεφ επισκέπτεται τις ΗΠΑ. 


Ο Πρόεδρος Ρόναλντ Ρήγκαν τον υποδέχεται και τον ξεναγεί στα επιτεύγματα της Δύσης. Ένα από αυτά είναι και ένα υπερπολυτελές πορνείο. Ο Μπρέζνιεφ είναι ενθουσιασμένος από την εξυπηρέτηση και τη φροντίδα και αποφασίζει να κάνει ένα και στη Σοβιετική Ένωση. Όταν επιστρέφει, αναθέτει σε μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος να στήσουν το λαμπερό πορνείο. Η επιχείρηση στήνεται, αλλά δεν πάει καλά. Μετά από καιρό ο Μπρέζνιεφ τηλεφωνεί στον Ρήγκαν και του λέει πως η επιχείρηση πορνείο είναι προβληματική. Ο Ρήγκαν τον ρωτάει αν έχει επενδύσει όσα χρειάζεται ένα πολυτελές πορνείο. Ο Μπρέζνιεφ τον διαβεβαιώνει πως έχει δώσει εντολή να το εξοπλίσουν με τα καλύτερα χαλιά από το Ουζμπεκιστάν, μάρμαρα από την Αρμενία και τα πιο σύγχρονα κρεβάτια από την Ουκρανία. Ο Ρήγκαν τον ρωτάει τι πόρνες έβαλε και ο Μπρέζνιεφ του απαντά πως θα καλέσει τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος που ανέλαβαν το πρότζεκτ για να του πουν. Καλεί, λοιπόν, τους υπεύθυνους και τους ρωτά «βάλατε καλές πόρνες στο μπουρδέλο;». Αυτοί κοιτιούνται μεταξύ τους, αλλά χωρίς δισταγμό απαντούν «τις καλύτερες, εξήντα χρόνια μέλη του κόμματος».

Η Ελλάδα μοιάζει νομίζω πολύ με τη συγκεκριμένη ιστορία. Προσπαθεί να οδηγήσει στην ανάκαμψη την προβληματική της επιχείρηση, αναθέτοντας τη διάσωση στις πόρνες που είναι εξήντα χρόνια μέλη του κόμματος. Στο κλειστό σύστημα που αποτελεί τον κόσμο της, δηλαδή τον μικρό της κόσμο, τα πράγματα έχουν συγκεκριμένους κανόνες. Ακόμα και αν την καταστρέφουν, είναι οι μόνοι που γνωρίζει.

Η κοινωνία έχει περάσει από το στάδιο του κλονισμού και της ενοχής σε αυτό της παράδοσης. Είναι απελπισμένη και έτοιμη να παραδοθεί σε αυτόν που θα εφεύρει έναν μύθο. Που θα εγγυηθεί πως θα αναλάβει την ευθύνη και ας είναι της καταστροφής. Κάθε μέρα στις τηλεοράσεις παρελαύνουν οι αρχιτέκτονες του πολιτικού συστήματος, που μιλούν για το πολιτικό σύστημα που πρέπει να αλλάξει. Δεν έχει σημασία που είναι οι ίδιοι. Αρκεί που η ευθύνη διαχέεται, χωρίς να τους απειλεί, σε ένα «γενικό σύστημα» που φταίει.

Το σύστημα στην πραγματικότητα ετοιμάζει την άμυνα και τη μακροημέρευσή του. Θα κάνει εκλογές όταν η ένταση και οι κομματικές συσπειρώσεις θα είναι τέτοιες που θα εγγυηθούν πως ένα μίνιμουμ κομμάτι θα μπει στο κομματικό μαντρί, αφού θα έχει εξαερώσει τον θυμό του. Το παιχνίδι της κομματικής χειραγώγησης θα εμφανιστεί ως αναγκαίο κακό απέναντι στην αβεβαιότητα και το χάος. Ο θυμός είναι ισχυρό κίνητρο, αλλά ο φόβος είναι ισχυρότερο.

Στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου, αυτήν όπου αντικαταστάθηκε η Ελλάς από την ΕΛΑΣ, ο ίδιος ο υπουργός δήλωσε πως υπήρχαν για λόγους ασφάλειας στο Σύνταγμα ελεύθεροι σκοπευτές. Η τελευταία φορά που στο Σύνταγμα υπήρξαν ελεύθεροι σκοπευτές ήταν τον Δεκέμβριο του 1944 και ήταν Άγγλοι που αιματοκύλησαν την Ελλάδα, οδηγώντας την στον Εμφύλιο. Εβδομήντα χρόνια μετά οι ελεύθεροι σκοπευτές ακροβολίζονται απέναντι σ’ έναν εσωτερικό εχθρό. Δεν έχει σημασία αν υπήρχαν ή όχι snipers. Σημασία έχει πως ο φόβος χρησιμοποιήθηκε για να αναρωτηθούν οι μάζες πόσο ασφαλείς είναι. Ακόμα και αν την ασφάλειά τους την απειλεί το ίδιο το κράτος.

Βρισκόμαστε ακριβώς στο στάδιο που στην κοινωνία συντελείται το χώρισμα. Ο φόβος τραβά τη διαχωριστική γραμμή πάνω στην οποία ισορροπεί το προσωπικό συμφέρον και όχι το κοινωνικό. Οι εφημερίδες ανακαλύπτουν περιπτώσεις διαφθοράς, την ώρα που το Κοινοβούλιο επιδίδεται στη θεσμοθέτησή της μέσα από νόμους που ψηφίζονται νύχτα από τα κόμματα της Εθνικής Ενότητας.

Ο θυμός υποκλίνεται στον φόβο και οι άνθρωποι γίνονται για μια ακόμη φορά πιόνια. Οι περισσότεροι έχουν ματώσει από το αυτομαστίγωμα. Χιλιάδες ιστορίες «προσωπικής ευθύνης» γεμίζουν τις σελίδες των εφημερίδων. Στα ίδια σημεία όπου το τυπογραφικό μελάνι μύριζε σαν λιβάνι για τα μεγάλα επιτεύγματα των πολιτικών. Ο καθηγητής που έφαγε, το λαμόγιο που ξεκοκάλισε, ο υπάλληλος που λαδώθηκε. Ναι, έτσι είναι. Μόνο που αυτό το κράτος ήταν το κράτος που οι ίδιοι έκαναν.

Δημιουργείται κάθε μέρα η εντύπωση πως όλη αυτή η Ελλάδα της διαφθοράς θ’ αλλάξει ως διά μαγείας όταν καθιερώσουμε ένα σαβουάρ βιβρ πολιτικής και μαζεύουμε τα σκατά των σκύλων από το πεζοδρόμιο. Είναι μεγάλη η προσωπική ευθύνη, αλλά είναι διαφορετικό το να γίνει συνείδηση απ’ το να γίνει ενοχή. Και η κύρια προσωπική ευθύνη είναι πως τους αφήσαμε να κυβερνούν με τη SIEMENS, τους Χριστοφοράκους, τις μίζες από τα γερμένα υποβρύχια, χαμένοι μέσα στην επιτηδευμένη και συγκαλυπτική μας καλοπέραση. Κανένα από τα άρθρα των φιλελεύθερων αυτομαστιγωμένων δεν μιλά γι’ αυτή την ευθύνη και γι’ αυτό το κράτος. Μιλούν για τον υπάλληλο και το λαμόγιο της γειτονιάς. Αυτό το λαμόγιο δεν δούλευε καν στο γραφείο του πολιτικού λαμόγιου, ούτε το κάλυπτε το κομματικό κράτος.

Εξουθενωμένοι από τις ενοχές, ισοπεδωμένοι από την αναζήτηση ευθυνών, αγανακτισμένοι από τον ίδιο μας το θυμό, φοβισμένοι από αυτό που δεν γνωρίζουμε και που έρχεται, είμαστε έτοιμοι για όλα. Όχι απαραίτητα για το καλύτερο. Γι’ αυτό επιλέξαμε, όπως οι συνεργάτες του Μπρέζνιεφ, τη μοναδική οικεία πρακτική. Να κρατήσουμε στο μπουρδέλο πουτάνες τις πιο σίγουρες. Εξήντα χρόνια μέλη του κόμματος.

lifo

Y